آرزوی بیحاصل پارینه

از  
 داکتر رؤف روشان

نو روز پارینه، پارینه شد
بهار پارینه، صیف و نیسان و شتا
دست اندردست زمان در مسیر تاریخ
خم جاده را پیچیدند

دی دی بود
و امروز باد خبر نوروز و نو بهار
ونو سال دیگر را می‌ گستراند

نود شب پس از یلدا
نوروز و نوبهار
با اشعهٔ نور فرا میرسند
شب را کوتاهتر کنند
سیاهی را بکاهند

آریانای پنج‌هزارساله
که بر بال و یال نازنینش
برف پیری نشسته است
بار دگر میجنبد، جوانی میکند

از دانه‌ها نبات
و از قطره‌ها فرات میسازد

و به رود‌های کابل
هیرمند و ارغنداب و پنجه و آمو
و مرغاب و کوکچه میریزد
رود‌های شتل، پنجشیر و کنر را
به مستی می‌‌خواند

از دل دره‌ها نعره سر میدهد
با د بهاری شاخه های بادام را وسوسه میکند
و از شگوفه‌هائ نو رس بار دار می‌‌سازد
دامان کوهستان ها و پهن دشت‌های آریانای کهن
از قبا و عبای شکوفه و شقایق بر خود میبالند

بچه های گنجشک و آدم
در پناه آفتاب ملایم با آفتاب بازی میکنند
بر باران دست اندازی میکنند

در کابل و مزار
مردم هزا ر ا ندر هزار
نوروز را با ایمان میامیزند
وبا جشن و شادی
پیشوازی میکنند

و پارینه نوروز را بیاد میاورند
میبینند سالی‌ که از عمر
به زمان داده اند
سالی‌ نبود که پارسال
آرزو برده بودند

در سال پار
جهل حاکم بود
اندیشه از گناه نا دم بود
نه هم کسی‌ به فکر مردم بود
هنوز سر رشته گم بود

آیا امسال
آن سال امید
آن سال رستگاری
آن سال کامیاری
که در انتظار آنند
خواهد آمد؟

یا اینکه اولاد آرین
در خواب خرگوش اند
مقدر خود را به بیگانه میفروشند
یا اینکه اولاد آرین
با جهل هماغوش اند
از وسوسه میاموزند
از گناه خود مدهوشند
علم فراموشند
جامهٔ تفرقه میپوشند

یا اینکه نمیخواهند
دست اندر کار شوند
تخم دوستی‌ را بکار برند
ریشهٔ دشمنی‌ را بسوزند
آریانا را رشک آاسیا سازند

فساد و ارتشا را
اختلاس و خیانت را
دسیسه و جنایت را
از در و پنجره برانند

سیاس نا بکار پر از نیرنگ را
سالار های جنگ را
نوکران اجنبی‌ به هر رنگ را
شیشه سازند و خود سنگ شوند

فریمانت، کلیفورنیا
حوت ۱۳۸۷

دورنمای ابدیت

از:
داکتر رؤف روشان
 

بادهٔ عشق
در جام خورشید
در سایهٔ طوبی‌
میدرخشید

آوای نای
از نی‌ لبک حور
رشته های دل را
به شور می آورد

خروش دل
گرمی‌ تب آلود
وسوسه را
در جوی شیر و عسل
خنک میکرد

رنگهای بیمانند باغ
از مردمک های مشتاق دیده
بر شبکهٔ بینایی‌ می‌ نشستند

دماغ را به وجد و سرور
میخواندند

رنگین کمان ها
طاق ها و ایوان ها را
آسمان نیلی‌ و سبزهٔ تازه را
پیوند میدادند

و نسیم مهربانی‌
جان ها و جسم ها را
فارغ از بند ها بهم میبست
و لذاتی آسمانی‌ می‌ آفرید
که در رگ رگ جان
پخش میشد

اندیشه
پاک و فارغ از نیاز
و شعور فارغ از گناه و کیفر

مسیر ابدیت را
در بی‌ خیالی‌ و خوشحالی‌
می‌ پیمودند

و کیفر نیکویی‌ را
پاس میداشتند

کاروان ابدی سعادت موعود
راه می‌ پیمود
از زمین از حرص و آز
و از گناه خبری نبود

فقط روشنایی‌ بود و رنگ

حوت ۱۳۸۷
فریمانت، کلیفورنیا